خداحافظ گل لادن، تموم عاشقا باختن.

ببین هم گریه هام از عشق، چه زندونی برام ساختن.

خداحافظ گل پونه، گل تنهای بی خونه.

لالایی ها دیگه خوابی، به چشمونم نمی شونه.

یکی با چشمای نازش، دل کوچیکمو لرزوند.

یکی با دست ناپاکش، گلای باغچمو سوزوند.

تو این شب های تو در تو، خداحافظ گل شب بو.

هنوز آوار تنهایی، داره می باره از هر سو.

خداحافظ گل مریم، گل مظلوم پر دردم.

نشد با این تن زخمی، به آغوش تو برگردم.

نشد تا بغض چشماتو، به خواب قصه بسپارم،

از این فصل سکوت و شب، غم بارونو بردارم.

نمی دونی چه دلتنگم، از این خواب زمستونی،

تو که بیدار بیداری، بگو از شب چی می دونی ؟

تو این رویای سر در گم، خداحافظ گل گندم.

تو هم بازیچه ای بودی، تو دست سرد این مردم.

خداحافظ گل پونه، که بارونی نمی تونه

 طلسم بغضو برداره، از این پاییز دیوونه