شونه‌هات پناهی امنه واسه وقت بی قراری
می‌زارم سر روی شونه‌ات سیل اشکم می‌شه جاری
غرق می‌شم تو بی کرانت مثل ماهی توی دریا
نکنه یه روز بیاد که بمونه از تو یه رویا
سبز سبزی مثل جنگل، اما من پاییز و زردم
توی وسعت حضورت من همون مثال برگم
یه کویر خشک و سردم تو تن زمین اسیرم
تویی آسمون آبی تو نباشی من میمیرم
به سخاوت یه ابری منم بغل یه بارون
که بباری رو تن من رو تنی خسته و داغون
تو مثل بادبادک من که یه روز رفت پیش ابرا
بی خبر رفتی و خواستی بمونم تنهای تنها
تو از آن وقتی که رفتی آشیونم سوت و کوره
این دل بهونه گیرم تنها با تنهایی جوره
تو از اون وقتی که رفتی آسمونم تیر و تاره
ابر ماتم زده انگار واسه من می‌خواد بباره
رفتنت بهونه داده دست اون بغض گلوگیر
بی هوا می‌شکنه اما با من و همیشه درگیر
با نبودنت عزیزم پیچک های باغچه خشکید
پشتمون شکست و خم شد توی خاک باغچه پیچید